It's more fun in the Philippines (part I)

Już wróciłem. Przeżyłem wspaniałe dwa tygodnie w najbardziej egzotycznym i pełnym skrajności kraju, w jakim do tej pory przyszło mi być. Filipiny to kraina niesamowitych, nieodkrytych jeszcze dóbr przyrody, w której centrum leży olbrzymia, przeludniona, zatłoczona, głośna i gorąca stolica - Manila. Miałem przyjemność doświadczyć trzech różnych obliczy tego pięknego miejsca - spędziłem kilka dni na wyspach Caramoan, później zakosztowałem typowego "komercyjnego wypoczynku" Boracay, by w końcu wrócić do Manili i zażyć trochę mieszczaństwa...

Pierwsze co rzuca się w oczy po wylądowaniu, to tłok. Wszędzie jest pełno ludzi... O wiele więcej niż w godzinach szczytu na skrzyżowaniu pod Rotundą w Warszawie. Od lotniska po centra handlowe w Manili - wszędzie jest kolokwialnie mówiąc "dziki tłum". Wszędzie pełno policji i umundurowanych osiłków z wykrywaczami metalu. Do tego jest gorąco - i bardzo, bardzo wilgotno. Klimatyzacja to luksus, na który nie wszędzie można sobie pozwolić - tutaj jest za to wszędzie dużo wentylatorów - różnej maści i przewiewu. W terminalu krajowym nr 2 lotniska w Manili (NAIA - Ninoy Aquino International Airport) nie ma klimy wcale - tłumy ludzi smażą się w kolejkach do odprawy/biletów/kas. Ale jest wesoło. Wszyscy mają uśmiech na twarzy, nie znajduję tutaj poważnych do bólu i groźnych arabskich brodatych min, tak popularnych w Beżowym Świecie... I wszędzie wiszą takie czy inne formy reklamy, która stała się hasłem Filipin - It's more fun in Philippines!

 

Jeśli już jesteśmy przy lotniskach, to warto pamiętać, żeby mieć ze sobą drobne na różnego rodzaju opłaty i prowizje. Jakieś takie śmiesznie drobne opłaty, pobierane w kilku niezależnych miejscach na lotnisku to tu niestety normalna praktyka. Jakby nie można tych kilku (dosłownie) groszy zawrzeć w cenie biletu - więc po odstaniu w kolejce po bilet, czekamy w ogonku żeby uiścić opłatę lotniskową, by w końcu opłacić klimatyczne (czy jakąś taką formę opłaty środowiskowej). I nie chodzi nawet o wysokość tych opłat, bo są śmiesznie niskie*, ale o niewygodę organizacyjną, którą one powodują.

Pierwszym stopem na mapie filipińskiej przygody był lot z Manili do położonej w centrum archipelagu Nagi (Miasta Naga? - nie wiem czy powinienem nazwę odmieniać czy nie, ale w końcu polski język...). Lądowanie w Naga City to już przeżycie samo w sobie - pas startowy jest tak krótki, że rozpędzony ATR 72 ma tylko jedną szansę "przywalić" o ziemię (dosłownie) - jedno z najtwardszych lądowań jakich doświadczyłem, po którym następuje bardzo gwałtowne - wręcz dramatyczne hamowanie.

Wycieczka po płycie lotniska i odbiór bagażu prosto z wózka i... nie załapałem się na taksówkę. Lotnisko opustoszało. Kilka minut później udało się jednak złapać podwózkę - prawie dwie godziny na wschód aż skończyła się droga... Tutaj znów okazało się, że ostatni "prom" tego dnia już odpływa, ale pracownicy "przystani" pomogli nam załadować się na pokład.

To był ostatni raz, kiedy widziałem moje buty. Tak - jeśli ktoś ma złudzenia, że w można w te okolice pojechać w trampkach, to się grubo myli. Albo boso, albo w klapkach.

Podróż dookoła wyspy w drodze na Caramoan trwa około 2,5 godziny. Nurząca i głośna, ale trzeba przebrnąć. Po dotarciu do Caramoan, jeszcze jedna wycieczka i jesteśmy w domu...

Gota Village - ośrodek, w którym mieszkałem to budząca się do życia baza turystyczna, dofinansowana imprezami typu "Survival Caramoan", w której znajdują się całkiem przyzwoicie wyposażone domki turystyczne. Klimatyzacja jest, więc robactwo i inne przyjazne filipińskie stworzonka trzymają się z daleka. A jest tego zwierzyńca sporo. Wszystko, co tylko przychodzi Wam do głowy myśląc o Waszej żonie/matce/kochance wrzeszczącej na stołku w kuchni w obliczu pająka w kuchni - tutaj znajdziecie. Od mrówek, przez karaluchy, po jaszczurki, iguany i węże. Mniam... W odróżnieniu od Tajskiej, kuchnia filipińska jednak nie czerpie z bogactw naturalnych i główną potrawą jest tutaj ryż. Z wieprzowiną.

 

Caramoan to popularna baza wypadowa na zwiedzanie okolicznych wysp. Znajdziecie tutaj wielu chętnych do oprowadzenia "taksówkarzy", którzy w małych, maksymalnie 10 osobowych katamaranach gotowi będą za drobną opłatą przedstawić wam najpiękniejsze z tych 7107 filipińskich wysp. Widoki robią niesamowite wrażenie.

O czym nie wiedziałem, a później żałowałem:

1) trzeba mieć porządne klapki (najlepiej takie zamknięte gumowe, do łażenia po rafach albo drobnego hikingu)
2) warto przed wycieczką zaopatrzyć się w kostium do nurkowania, bo jednak czasem można się o coś sparzyć w tej krystalicznie czystej wodzie (albo otrzeć o ostrą rafę)
3) pamiętać o wodoszczelnych opakowaniach na wszelkiego rodzaju elektronikę i aparaty foto (np. takich lunch boxach próżniowych albo plastikowych słoikach), bo jednak te katamarany jakiegoś zaufania nie wzbudzały...
4) warto też mieć maskę do nurkowania, bo widoki są jak z innej planety...

...a skoro o widokach, to popatrzcie sami:

Po trzech dniach takich pejzaży, jeszcze przed wschodem słońca udałem się w drogę powrotną do Manili (30 minut na skuterze, 2 godziny w katamaranie, kolejna godzina w taxi i samolot... ), ciekawy co mnie czeka w Boracay...

 
C.D.N.

*) opłaty przy locie krajowym to równowartość kilku USD. Na zaprezentowanym powyżej zdjęciu widać kwitek na 550 pesos, czyli około 40PLN, bez których nie chcą nas wypuścić z kraju ;) - tak bardzo kochają turystów.